Geplaatst door Hoi, welkom bij de 32e editie van mijn reeks blogposts over mijn zoektocht naar zelfkennis. Leuk dat je weer meeleest!
Het is nog verdraaid lastig om jezelf te zijn. Ik begon ooit met open zijn, en dat vulde ik in door steeds vaker te vertellen hoe ik me voelde en wat ik meemaakte gedurende een week. Dat klinkt als een positieve stap, en het voelde ook echt goed, maar toch was het vrij oppervlakkig.
Nog steeds kon ik niet goed aangeven wat ik (in het moment) wel of niet wilde, en of ik ergens zin in had. Mijn gedrag had nog altijd een heel stuk dienstbaarheid/behulpzaamheid en ik cijferde me vaak gewoon weg om iets ‘gewoon moet gebeuren’. Die eerlijkheid of openheid waar ik over sprak, bleek voornamelijk naar buiten gericht, en niet naar binnen. Eigenlijk wist ik toen ik ermee begon helemaal niet hoe confronterend het kan zijn als je een waarheid wilt uiten die van binnen nog niet goed geland is.
Ik wil soms niet toegeven aan mezelf dat ik iets niet wil, of dat ik toevallig in het moment er even geen zin in heb, of dat ik ergens compleet op uitgekeken ben geraakt, of dat ik iets niet zo goed kan, of dat ik iets juist wel goed kan. Mijn lichaam heeft zo zijn eigen behoeftes, en mijn hoofd kan strijden wat ie wil, maar moet uiteindelijk toch vaak gewoon luisteren.
De eeuwige ‘waarom-vraag’ wordt steeds gesteld door mijn hoofd, en soms moet ik gewoon accepteren dat ik er even geen antwoord op heb. Wat ik nog lastiger vind, is wanneer iemand aan mij vraagt waarom ik een bepaalde beslissing heb genomen, en ik daar geen antwoord op heb. ‘Dit voelde goed’ of ‘Ik doe maar wat want ik weet het niet’ zijn over het algemeen geen acceptabele antwoorden.
Dit is met name het geval wanneer mijn beslissing heel duidelijk tegen eerder uitgesproken wensen ingaat: het lijkt dan echt volstrekt onlogisch. Vaak wordt ik dan gewezen op die discrepantie, en dat voelt dan echt als een terechtwijzing. Opvallend genoeg vind ik ook een ondersteunende reactie (“goed idee, misschien brengt dat wat je zoekt”) niet fijn: het voelt dan alsof de discrepantie dan wel gezien wordt, maar niet benoemd.
Eigenlijk wil ik dat iemand iets zegt als “grappig hè, dat je zulke ogenschijnlijk tegenstrijdige dingen kunt zeggen/doen – wat zou daaronder schuilgaan’? Dit is voelt meer meelevend en geïnteresseerd, vind ik. Maar ja, als mensen dat doen, dan vind ik vast iets anders om over te zeuren 🙂 Uiteindelijk is het gewoon mijn eigen zoektocht om goed te kunnen uiten wat ik meemaak. Heel menselijk.
Ergens midden in de kakofonie van mijn gevoelens en gedachten, zit een soort samenwerking waar ik naar op zoek ben. Een soort wederzijds respect. En, naast de wil om te luisteren naar elkaar, zoek ik ook de vaardigheid van het luisteren naar elkaar. Nu wordt ik vaak meegezogen in een golf van gevoelens of gedachten, zonder dat ik daar al te bewust van ben. De weg naar zo’n samenwerking is niet makkelijk.
Bij mij zijn veel zekerheden gekoppeld aan een verouderd beeld van mezelf, van de wereld er omheen, en van mijn plek in die wereld. Het bevragen en doorvoelen van deze overtuigingen leidt snel tot angst, onzekerheid, en irrationeel gedrag. Maar ik moet wel. Ik wil er ook doorheen. Ik wil een methode ontwikkelen om mezelf in volle compleetheid te laten meegaan met mijn eigen ontwikkeling, en de ontwikkeling van de wereld.
Het gaat me dus om een soort proces waarbij ik een bepaalde basis voor mezelf ontwikkel: wie ben ik, wat vind ik belangrijk, wat worden mijn doelen … dat soort vragen. Let op: het te ontwikkelen proces is dus gericht op het vinden van de antwoorden, en niet op de antwoorden zelf. Dit proces zou ik graag continue willen laten plaatsvinden, waarschijnlijk met wisselende intensiteit.
Soms is de zoektocht wat heftiger dan op andere momenten. Het gevoel ‘er klopt iets niet’ is als het ware een elastiekje dat steeds aangespannen wordt, en weer een beetje losgelaten. De truc is om te kunnen signaleren dat het elastiekje gespannen is, tot op welk punt je die spanning de ruimte wilt geven, en hoe je het weer kunt ontspannen.
Het blijft steeds spelen met woorden in deze post, maar het proces is als het ware gericht op het steeds weer vormen van een basis voor de middellange termijn (paar jaar), en die basis vormt dan weer het uitgangspunt om dagelijks keuzes te maken. Die basis is overigens niet iets analytisch, maar een eerder gericht op intuïtie en vertrouwen. Deze elementen spelen ook bij het basisvormende proces een belangrijke rol.
Ik ben er nog lang niet, denk ik, maar ik maak wel stappen. Steeds probeer ik te luisteren naar mijn gevoel, en te bepalen of ik daar in het moment wat mee wil. Emoties probeer ik waar nodig te doorvoelen, en dan iets te leren over hoe ik in elkaar steek. En soms accepteer ik ook maar dat mijn systeem werkt zoals ie werkt, zonder er teveel over na te denken.
Al schrijvende blijf ik het irritant vinden dat ik me niet precies kan uitdrukken. Ik kan geen helder stappenplan aan dit ‘proces’ hangen, en een doel kan ik ook niet formuleren. Maar ik doe mijn best – het schrijven heeft in ieder geval een soort uitlaatklepfunctie. Heb jij er ook wat aan? Tot de volgende!