Geplaatst door Hey, leuk dat je de tijd neemt om deze blogpost te lezen. Het is alweer het 25e deel in mijn Soul Searching reeks. Is dat nou een jubileum? In ieder geval een mijlpaal, denk ik.
Laat ik beginnen met een bekentenis: dit is de derde versie van #25 die ik schrijf. De eerste twee hadden als onderwerp ‘gevoelens’ – of de balans tussen ‘body’ en ‘mind’, maar ik krijg het niet uit mijn hoofd en op papier. Dat hoort bij het proces, dus laat ik dat onderwerp lekker even rusten.
Deze reeks blogposts heb ik ‘Soul Searching’ genoemd, omdat het echt een zoekproces is naar iets fundamenteels. Ik weet niet precies wat, dus het verloop is rommelig. Vaak voelt het zelfs als angstig, beschamend, of eenzaam. Toch is dat niet het hele verhaal en zeker niet het uitgangspunt, dus dat ga ik hieronder maar eens opschrijven.
De insteek van mijn Soul Searching reis is namelijk heel krachtig en positief. Ik barst van de energie, ik ben enorm nieuwsgierig (mijn leestlijst loopt de spuigaten uit), ik ben lekker creatief bezig, en ik geniet van contact met mensen. Verder kijk ik ook met enige dankbaarheid en bewondering naar het ‘systeem’ waar ik mee geboren ben. Het is toch fantastisch dat ik allerlei abstracte onderwerpen kan begrijpen, dat ik topics aan elkaar kan verbinden, dat ik dingen met mijn handen kan maken, en dat ik makkelijk met mensen in contact kom!
Bij de start van mijn reis gebruikte ik de woorden: “er is een discrepantie tussen wat ik doe, wat ik kan, en hoe gelukkig ik ervan word”. Dat is nog steeds een aardige omschrijving. Ik wil graag ontdekken wat mijn systeempje verder nog kan. Waar liggen mijn grenzen? En ik wil graag een beetje ‘shinen’ – jaja, ook ik wil af en toe door anderen bewonderd worden. Ik wil andere mensen helpen met mijn talenten, en zo iets bijdragen aan de samenleving. Maar vooral: af en toe trots, passie, en energie ervaren. Zingeving, schijnt men dat te noemen.
Kortom, ik sta – denk ik – aan de voorfase van een bloeiperiode. Ik zie nu een soort schim voor me van hoe mijn ervaring, talenten, en passie een supermooie ‘Martijn’ kunnen vormen. Hij lijkt binnen een armlengte bereikbaar. Tof toch?
Ik zie mijn proces steeds meer als een groeiproces, en niet als een zoekproces. Het verschil in onderliggend gevoel is enorm: met zoeken associeer ik veelal onzekerheid en angst, terwijl ik groei eerder in verband breng met nieuwsgierigheid, positieve anticipatie, en energie.
De lastige dingen die ik meemaak zijn volgens mij het gevolg van oude aangeleerde hersenpatronen die getriggert worden. De groeiende Martijn heeft bijvoorbeeld veel minder behoefte aan zekerheid dan de ‘oude’ Martijn, maar die oude patroontjes zitten nog steeds in mijn hoofd. Gevolg: angst, stress, gepieker, etc.
Ik word steeds beter in het signaleren wanneer de oude patronen getriggert worden. Dat stelt me in staat om er liefdevol mee om te gaan. Het is oke als er even angst is, als piekeren de overhand neemt, als kleine dingen te veel stress veroorzaken. “Geeft niets, mag best, laat maar even” – om Jan Geurtz maar eens te quoten.
Het geinige is dat deze positieve interventie een positieve associatie legt met datgene wat de oude patronen getriggert had. Een verandering in de goede richting dus. Overigens is het niet mijn intentie om die oude gedragspatronen volledig te vervangen. Ik ben namelijk best blij dat ik angst ervaar bij onzekerheid. Het is eerder dat de balans verlegd wordt, waardoor ik meer tolerantie voor onzekerheid krijg. Analoog voor de andere triggers, uiteraard.
Dit is een proces dat wel enige tijd gaat duren, want oude patronen laten zich niet zomaar vervangen. Maar ik heb een ijzeren vertrouwen in mijn lerend vermogen, dus dat gaat vast goed komen. In ieder geval voel ik me er iets sterker door, en cascaderen de negatieve buien een stuk minder.
Op dit moment ben ik aan het lezen over de Theory of Positive Disintegration van de Poolse psycholoog Dabrowski. Het mooie van zijn theorie is dat hij deze fase van zoeken, verwarring, en angst ziet als een noodzakelijke stap in het proces van persoonlijke groei. Sterker nog, het is een permanent onderdeel van het proces. Het geeft een positieve inslag aan deze fase, en dat spreekt me erg aan. Zijn beschrijvingen van de verschillende ‘levels’ laten ook raakvlakken zien met de onderwerpen die ik in eerdere posts besproken heb.
Een ander onderdeel dat me erg aansprak, is dat volgens Dabrowski emotionele, verbeeldende, en intellectuele eigenschappen een grote rol spelen bij het veranderproces. Dat ondersteunt mijn keuze om meer aandacht aan mijn emotionele ontwikkeling en creativiteit te geven. Zo fijn! En ik kan dit soort kennis opdoen door boeken te lezen en podcasts te luisteren, dus mijn hersens zijn ook lekker bezig. Het zou overigens wel goed zijn, denk ik, als ik wat begeleiding bij dit proces ga vinden. Wordt aan gewerkt!
Verder schrijft Dabrowski over het gaandeweg ontwikkelen van een hierarchie van waarden, als een soort gevolg van het doorlopen van de periodes van disintegratie. Hmm, dat doet me denken aan mijn herhaalde pogingen om iets op te schrijven over kernwaarden. Kortom, boeiende materie!
Dank voor het lezen, en tot de volgende keer maar weer! En, zoals altijd: als je iets wilt delen, connect dan vooral even op LinkedIn en stuur me een bericht. Je kunt ook reageren op mijn post over deze post aldaar. Ciao!