Geplaatst door Het is inmiddels al weer een tijd geleden dat ik een post schreef in mijn Soul Searching serie. Ondanks al mijn inzet van afgelopen maanden, heb ik nog steeds het idee dat ik iets zoek of wil zeggen, zonder dat ik precies weet wat dat is. Voor een die-hard probleemoplosser als ik is het best lastig om een probleem niet goed te begrijpen, want dan heb je dus weinig aan probleem-oplossend vermogen. Voorlopig blijf ik dus maar praten, schrijven, en lezen – maar zo min mogelijk denken, want mijn hersens zijn even niet mijn vriend in deze. Dat laatste is ook niet makkelijk voor me, moet ik zeggen.
Vandaag wil ik jullie meenemen langs een aantal dilemma’s die ik ervaar, en beschrijven hoe ik er mee om probeer te gaan. Misschien is ‘dilemma’ niet helemaal het goede woord, maar de onderwerpen spreken voor zich denk ik.
Ratio vs gevoel. Laat ik maar beginnen met deze oude bekende. Het zal jullie niet verbazen dat ik als beta erg naar ‘ratio’ neig, en daar tot voorkort grotendeels op vertrouwd heb. Maar daar is dus verandering in aan het komen. In eerdere posts heb ik al geschreven over bijvoorbeeld intuitie en flow. Dit probeer ik in het dagelijks leven steeds meer vorm te geven, maar dat is echt verrekte lastig. Ik vind het bijvoorbeeld erg moeilijk om met enige precisie aan te geven hoe ik me voel. Ik voel natuurlijk wel vanalles, maar de juiste uiting daarvan is een uitdaging. In ieder geval praat ik er meer over, en ik ga er vanuit dat oefening inderdaad kunst baart. En dit overzicht geef ook een aardig startpunt.
Nog belangrijker, althans voor mij, is dat ik ook respect heb voor het hebben van gevoelens, en erken dat ze een rol hebben naast mijn ratio. Ik wil er dus ook echt naar luisteren. In de praktijk is dat niet zo gemakkelijk: als je zegt ‘ik voel me ***’, dan ga ik toch op zoek naar de achterliggende reden. Soms levert dat een inzicht op, soms niet. Vooral dat laatste is dus tricky: ik wil eigenlijk accepteren dat ik soms iets voel zonder aanwijsbare reden. In gesprekken vind ik het overigens ook niet eenvoudig, want als ik zeg dat iets niet goed voelt, dan vraagt mijn gesprekspartner steevast ‘waarom niet’. Dat begrijp ik natuurlijk, maar dit resulteert er o.a. ook in dat dus dingen overdenk. Soms wil ik gewoon zeggen ‘het voelt niet goed’, en deal with it!
Verbinding vs vrijheid. Ik heb hier eerder al e.e.a. over geschreven, maar ik voel (jaja) de behoefte om er nog wat over te vertellen. Afgelopen weken heb ik mijn familie en vrienden meer opgezocht, omdat ik me gewoon niet zo top voelde in deze zoektocht. Dat kon ik doen omdat ik een goede band met deze mensen ervaar, en het deed me ook realiseren hoe belangrijk deze verbinding is. En dat ik er dus ook zelf tijd en aandacht aan wil besteden (het komt van twee kanten natuurlijk).
Wat me met name aan het denken zette was de hoeveelheid tijd die ik nodig lijk te heb om nieuwe verbindingen aan te gaan. Het leggen van de eerste contacten gaat me goed af – ik vind het oprecht leuk om nieuwe mensen te leren kennen en te ontdekken wat hen drijft en bezig houdt. Maar om van ‘elkaar kennen’ naar ‘vriendschap’ te gaan (idem voor relaties, overigens) vind ik moeilijk.
Ik kan hier twee redenen voor bedenken. De eerste is dat mijn behoefte aan vrijheid en zelfstandigheid in het gedrang dreigt te komen. Hoe meer verbinding ik met mensen aanga, hoe meer ik me daarvoor moet inzetten, hoe minder tijd heb ik om alleen te zijn. Het bewaken van deze balans kost me moeite. De tweede factor is weer een gevoelskwestie: soms moet een band niet verder uitgediept worden, denk ik. Maar wanneer besluit je dat? En hoe? Laatst vroeg iemand aan mij: ‘wat versta je onder vriendschap?’. Goede vraag.
Introvert vs extrovert. De definitie van introversie is volgens Wikipedia: ‘Introversie is gerichtheid op de binnenwereld, energie krijgen van op jezelf zijn, rustig en bedachtzaam zijn,’. Nou, alleen deze blogpost geeft al vrij duidelijk aan dat ik een introvert iemand ben 🙂 De tekst bij ‘extraversie’ luidt: “extraversie is gerichtheid op de buitenwereld, energie krijgen van gezelschap, spraakzaam en open zijn”. Ook hier heb ik herkenningspunten: ik krijg ook energie van gezelschap, al zijn dat eerder 1-op-1 contacten of kleine groepen, en geen grote gezelschappen. Verder vertel ik ook graag, met name over onderwerpen waar ik passie voor heb. Dit omvat ook het geven van presentaties en workshops: als ik ergens passie voor heb dan ga ik zo voor een grote groep staan. Het ‘open’ zijn herken ik ook zeker, met wederom deze blog als gedeeltelijk bewijs.
Aan de tekst die ik bij ‘extraversie’ schreef kun je al zien dat ik die eigenschappen op mijn ‘eigen manier’ heb ingevuld. Zo passen ze bij me, en vorm ik een mooie combinatie tussen het introverte en het extraverte. Soms vergt dat wel wat extra communicatie van mijn zijde: als ik een uurtje voor een groep gestaan heb, dan moet ik daarna eigenlijk een uurtje of twee in mijn eentje bijkomen. Dat komt wellicht raar over: het ene moment sta ik op het podium vol enthousiasme te vlammen en energie te geven, en even later zit ik stil in een hoekje koffie te drinken met een body language van ‘laat me me rust’. Tsja, hier is zelfkennis dus superfijn: als ik dit vantevoren tegen mensen zeg en mezelf deze ruimte geef, dan is er niets aan de hand. Heerlijk he, daarom hou ik dus van introspectie.
Opvallend is dat de introverte eigenschappen van oudsher bij mij passen, en dat de extravertie eigenschappen er de laatste jaren bijgekomen zijn. Ik heb dus ook het gevoel ( ;-)) dat hier een bron ligt van het gevoel van onbehagen dat ik de laatste tijd ervaar. Het is net alsof de oude, ingesleten introverte gedragspatronen in conflict komen met de recente extraverte gedragingen. Waarschijnlijk gaat dit dan eerder om dingen als ‘vrijheid’, ‘verbinding’, ‘vertrouwen’, ‘acceptie’ – en niet zozeer over introvert/extravert. Maar de laatste twee zijn een mooi voorbeeld van wat ik ervaar.
Afsluiting. Dat is wel wat ik op mijn hart heb vandaag. Ik vind dilemma’s en dualiteit mooie concepten om mee naar mijn leven te kijken. Ze leren me ook dat het leven meer is dan regels, orde, en structuur. Het is een rijke schakering van ervaringen op verschillende dimensies. Ik waardeer het steeds meer om deze complexiteit, en kijk vaker met verwondering, openheid, en nederigheid om me heen. Ook hier ligt volgens mij een belangrijke reden voor mijn zoektocht van de laatste tijd: mijn wereldbeeld verandert. Tot de volgende keer!