Geplaatst door Hallo, en welkom bij deze aflevering van mijn serie rondom Soul Searching. Het is de eerste editie in het Nederlands. ‘Waarom dan?’ hoor ik de 3-jarige lezer vragen? Nou, ik heb gewoon even geen zin om in het Engels te typen. Cool he? Geen logische redenatie – gewoon geen zin. Op dit moment zit ik in een park in Oegstgeest, in afwachting van een regenbui, en met een bakje inspiratie om te schrijven. Afgelopen weken is er weer veel gebeurd, en dat probeer ik eens samen te vatten.
Ik heb al geruime tijd een coach, en dat is echt fijn. Voor mij werkt het uitstekend als er een neutraal iemand is die af en toe mijn woorden en gedrag spiegelt. Laatst ging ik weer eens met hem wandelen, en binnen 10 minuten liepen de tranen al weer over de wangen. Tsjemig, ben ik dan zo labiel? Nou, dat valt vast mee. Het was warm, ik had slecht geslapen, en onderweg naar de wandellocatie vond een automobilist het nodig een half bakje koffie over mij heen te gooien. Ik vind cappuccino erg lekker, maar niet op deze manier.
Anyway, ik dwaal af. Ik heb me natuurlijk in de weken voor de wandeling helemaal suf gepuzzeld om weer meer woorden, taal, schema’s, of oplossingen te vinden voor een probleem dat ik niet goed begrijp. Tsja, nu ik het zo opschrijf klinkt het wel een beetje gek. Maar het is wat het is. Mijn coach remde mij, kort gezegd, af en dwong me stil te zijn, en dat was blijkbaar voldoende om het watertekort in Nederland weer iets terug te brengen.
Tsja, en dat ‘stil zijn’ is toch een dingetje geloof ik. Het is alsof ik in tweeen gesplitst wordt door interne dynamieken. De ene helft weer groeien, leren, ontwikkelen, en shinen. Maar de ander wil rust. Geen inputs. Niets leren. Stilte. En ja, dat gaat niet samen.
Ik realiseer me al een tijdje dat die ‘groei dynamiek’ trekjes heeft van een verslaving, en dat daar meer aanwijzingen van zijn. Volgens mij ben ik als een bezetene allerlei dopamine-shots aan het verzamelen, om maar positieve input te krijgen. Mijn dagelijkse kopje koffie (waar ik steeds minder van geniet), chocolade, chips, koekjes, het uitlezen van een zelf-hulp boek, een vacature voor een baan die ik zou kunnen doen, een mogelijke zzp-opdracht, dromen over werken als zelfstandige, een lijstje met musea-bezoeken afwerken, etc.
Druk in persona, druk in mijn hoofd. En tegelijkertijd merk ik dat de dopamine shots steeds minder effectief worden. En dat ik overstelpt raak met de hoeveelheid informatie die tot mij komt. Die ik tot mij neem – het is mijn eigen schuld 🙂 De hoeveelheid dingen die ik hier wil vertellen schieten als raketten door mijn hoofd, en ik kan het nauwelijks allemaal vormgeven. En dan baal ik natuurlijk weer dat ik hier geen geordend verhaal kan opschrijven.
Afgelopen zaterdag had ik een etentje met een groep mensen. Daar werd natuurlijk een paar keer gevraagd hoe het met mijn zoektocht gaat. Het viel me op dat ik steeds een verschillend verhaal vertelde. Dat is echt tekenend voor de hoeveelheid gezichtspunten, afwegingen, en gedachten die zich in mij afspelen.
Hmm, ik geloof dat ik een beetje aan het raaskallen ben. Wat ik vandaag wil vertellen is, in essentie, het volgende. Volgens mij moet ik mezelf een tijdje uitzetten. Het is nu bijna zomervakantie, dus misschien is dit ook wel een goed moment om dat te doen. Maar eerst ga ik denk ik nog een post vullen met wat losse topics die in mijn hoofd zitten. Of zit ik nu gewoon weer dopamine shots te zoeken door straks een lijstje af te kunnen vinken? Geen idee, maar ik zit in ieder geval lekker buiten 🙂
Bedankt voor het lezen, en tot de volgende keer!